7. sep, 2017

Zomaar wat strepen

We lopen alweer bijna een week in het gareel. Het vroeg-laat-schema wordt weer gevolgd en na de eerste dagen herinner ik me weer dat het met extra opvang voor de maandag of donderdag net iets soepeler zou verlopen. Voor een grotendeels-werken-onder-schooltijd schema is de schooltijd gewoon te beperkt. Ik zal het met de beschikbare uren moeten doen. Anouk komt nu al dagelijks thuis met verhalen van vriendinnen die minder, korter of nog maar een beperkt aantal maanden naar de opvang moeten. (hoezo moeten, mogen…) In eerste instantie baal ik ervan. Laten we de opvang opleuken in plaats van uithollen door onze kinderen er af te halen. In tweede instantie bedenk ik me dat opleuken ook niet zal helpen. Tijdens de vakantie vertelden Zuiderburen mij dat hun kinderen, elke dag samen met alle andere kinderen tot 18:00 op school worden opgevangen. En volgens mij is het woord “alle” cruciaal in combinatie met kinderen en opvang. Kinderen hier mopperen over de opvang omdat ze dagelijks het competitie vervalsende alternatief in de praktijk uitgevoerd zien. Een alternatief dat voor een (groot) gedeelte van hun klasgenoten (en oudere broer/zus) ook nog dagelijks van toepassing is. Het gedeelte dat zich niet in een hesje hoeft te hijsen en lekker naar huis loopt in plaats van naar de opvang. De kinderopvang kan wel een trukendoos aan lokkertjes openen, het alternatief vinden ze per definitie leuker. En dus voert de kinderopvang vanaf groep 6/7 een verloren strijd met de werkende moeder. Of eigenlijk voert de werkende moeder de verloren strijd, want haar flexibiliteit zorgt meestal voor de oplossing. Met als gevolg de recent verschenen: “Aantal vrouwelijke topbestuurders weer omlaag” krantenkop? Als ik het met mijn baan en mijn flexibele werkgever (deze leeftijd) al niet te combineren vind, hoe moeten zij het dan doen? Het kan haast niet anders of de huidige topvrouwen hebben jonge kinderen die nog naar een crèche gaan die altijd open is, één kind wat de situatie ook al een stuk vergemakkelijkt, een leger aan hulplijnen om de hoek wonen, een huisman of geen kinderen. Vraag me af of ik deze stelling zou kunnen onderbouwen met een eerste grafiek over de opvangsituatie in een land versus het aantal topvrouwen en een tweede met de topvrouwen in Nederland versus hun kroost. Helaas denk ik niet dat de onderbouwing rondkomt. Kans is groter dat de Nederlandse moeders vinden dat werk en kinderen in Nederland juist exceptioneel goed te combineren zijn door de mogelijkheden om parttime te werken. Het feit dat onze school nog geen continu rooster heeft (ooit door ouders weggestemd) is bewijs genoeg. Bij ons op school worden de kinderen dus niet alleen geconfronteerd met een alternatief voor na schooltijd, maar zien ze ook kinderen tussen de middag naar huis gaan. Zij moeten ondertussen dealen met overspannen overblijfjuffen. Is ook weer verklaarbaar want voor wie is die 5-kwartier-per-dag-baan nou aantrekkelijk. Ik zou het ook niet kunnen.

De blog is geen aanval op de moeders die ervoor kiezen om tussen de middag een boterhammetje met hun kinderen te eten. Ik vind het zelf alleen zo onpraktisch en niet efficiënt. Hoezo, kan de overblijf niet onderdeel van het rooster worden. Het is een discussie die in in mijn omgeving denk ik niet win. De blog beschrijft meer mijn verbazing over het feit dat de meeste vrouwen blijkbaar andere keuzes maken dan ik. Over het algemeen haal ik graag mijn gelijk, de vrouwen-moeten-ook-op-eigen-benen-kunnen-staan-discussie win ik alleen niet. We zullen zien hoe de generatie van mijn kinderen het later oplost.

Op het werk vind ik het lastiger om me ergens bij neer te leggen. Als er keuzes zijn gemaakt waar ik niet achter stond of niet bij betrokken was, dan kan ik tot vervelends toe blijven mokken. (Nouja, een schouderklopje of complimentje maakt natuurlijk wel veel goed :-) ). Eigenlijk wel gek, want in sport en spel kan ik heel goed tegen mijn verlies. Als het om een mening,opvattingen of visie gaat dan heb ik het een stuk lastiger om als mindere uit de strijd te komen. Denk dat Kasper daarom weer mij koos voor het ouder-kind tennistoernooi. Hij weet dan namelijk bij voorbaat dat alle partijtjes worden verloren. Ons maakt het niet uit, de tegenstanders worden er blij van en zo beleeft iedereen een gezellig toernooi. Ik moet niet in de gaten krijgen dat de tegenstander (te) harde ballen enkel richting mijn zoon afvuurt. Dan krijg ik rode vlekken. Mijn tenniscapaciteiten zijn helaas niet van dien aard dat ik vervolgens de tegenstander alle hoeken van de baan kan laten zien en dus wordt deze wedstrijd wel tegen heug en meug verloren. De tegenstander heeft echter voor de rest van zijn leven een vette streep “tegen”. En als iemand eenmaal een streep “tegen” heeft, is de relatie bijna onherstelbaar beschadigd. Dat werd mij afgelopen maandag heel duidelijk. Ik gaf het traktatiebakje van Anouk aan haar nieuwe, maar mij bekende juf. Een juf die ooit in het rapport van Kasper de naam van zijn vriend in de aanhef gebruikte. De fout herstelde ze tijdens het 10-minuten gesprek zonder blikken of blozen met een potje typex. Niet te filmen! Een stomme uitdrukking voor een dito actie, die wat mij betreft (te) veelzeggend is/was. Maar, een fout is zo gemaakt en Anouk is een ander kind en dus zal alles zoals zo vaak wel weer “rechtkom”. Bovendien, vaak heb ik alleen mijzelf met die strepen en die vlekken. De rest heeft geen idee. Dus, tijdens het volgende gesprek zal ik haar om het potje typex vragen om al mijn vette strepen wat te vervagen.