22. aug, 2017

Zomaar een doelgroep

Vanochtend kreeg ik van Facebook een herinneringsfoto van Kasper, één dag na zijn zoveelste ooroperatie. Hij had zijn tulband nog om en hij zag er nog niet heel florisant uit. Wel stak hij zijn tong uit en de ergste misselijkheid zal dus wel achter de rug zijn geweest. Eigenlijk schaam ik me achteraf best wel voor het feit dat ik zo'n foto van mijn zieke zoon geplaatst heb. De operaties waren heftig, heftiger nog dan de foto doet vermoeden. Een roep om medelijden, troost, schouderklopje of erkenning? De ijdele hoop dat iemand de pijn even weg kan nemen door te zeggen dat alles weer goed komt? Het kwam uit een goed hart zullen we maar zeggen met wat schaamrood op de wangen. Voorlopig is er een happy end al zal hij in zijn leven nog vaak een KNO arts moeten bezoeken. Nu maar hopen dat de vereeuwiging op internet geen gevolgen voor hem heeft wanneer hij later een ziekteverzekering wil afsluiten... 

Ik ben een regelmatige gebruiker/bekijker van Facebook. Een fan van het medium en zie vooralsnog de gevaren niet zo. Het is een legitieme manier om te gluren bij de buren. Ik vind het oprecht leuk om de beslommeringen van mensen die ik soms alleen via social media ken te volgen. Ik word vrolijk van het enthousiasme, de positieve berichten, doe ideeën op en leef mee met de mindere tijden. In mijn Facebook-omgeving is het ook niet alleen rozengeur en maneschijn maar maakt iedereen er het beste van! Iedereen krijgt bijltjes om mee te hakken en de kruisjes hangen overal. Naast het gluren, ventileer ik zelf ook graag. (Gebruikers die alleen meelezen, zelf nooit wat plaatsen maar wel oordelen vind ik minder sympathiek... ) Als dat niet zo zou zijn dan schreef ik mijn blogs niet op de manier zoals ik ze schrijf. Ik merk wel dat mijn Facebookgedrag evolueert. De wens en gelegenheden om prestaties van de kinderen tentoon te spreiden nemen wat af na het behalen van het A, B en C diploma. Ik probeer de focus steeds meer bij mijzelf te houden. 

Op dit moment heb ik life Facebook op ons vakantie adres. Zet wat Nederlandse en Belgische families met kinderen in alle leeftijdscategorieën bij elkaar en ik heb niet perse een leesboek meer nodig om te ontspannen. Ik kan liggend op mijn bedje ook opladen door om me heen te kijken en te luisteren. Inspiratie voor nieuwe kopij borrelt de hele dag op, waarbij ik het altijd lastig vind om over anderen te schrijven, zonder dat het oordelend overkomt. Ik ben wel begonnen aan een boek. 'Dingen die ik blijf doen (en andere verhalen)' van Saskia Noort. Het is een kijkje in haar bestaan als 50-jarige single. In de korte verhalen doet ze eigenlijk hetzelfde als ik in mijn blogs (vind ik dan :-))  Met humor beschrijft ze een beetje afstandelijk wat ze meemaakt en wat haar bezig houdt. Ik vertoef alleen nog in een eerder stadium, waarbij Tinder en retraites nog niet aan de orde zijn. Haar stijl is vermakelijk en het is handig lezen zo tussen het mamma-geroep door! Lezers zullen de overpeinzingen van Saskia Noort alleen wat interessanter vinden dan die van Roelefien Heeres. Eén van de gasten hier vertelde mij gisteren avond dat haar man weet hoe je tegen betaling een blog via Facebook beschikbaar kan stellen aan een specifiek publiek. Dat specifieke publiek kan je van tevoren definiëren. Je zou dus moeten beginnen met publiek dat een 'feest der herkenning' ervaart bij het lezen van mijn blogs. Ik heb de details en het prijskaart(je) nog niet opgevraagd maar ik ben benieuwd naar de mogelijkheden, misschien is het een experiment waard. Hoe ik mijn bundel tot nu toe zou noemen weet ik nog niet. Het gaat nog alle kanten op. Een ratjetoe van herkenning of zoiets.