6. aug, 2017

Zomaar een attractie

“Phantasialand, Phantasialand die Wunder dieser Welt, hast Du, damit sie uns erfreu'n, in voller Pracht erspäht”. Gelukkig hoorden we het toch nog, vlak voordat we vertrokken. Wie ooit vroeger in het park is geweest weet welke opzwepende melodie erbij hoort. 30 Jaar later zong ik het lied met gemak nog mee. Het lied komt volgens internet uit 1970. Op het “Parkplan” uit mijn tijd (ook via internet gevonden) heb ik ook de attractie ahterhaald waarbij dit nummer vroeger werd gedraaid. Het was de afsluiting van een vlucht in de Phantasialand-Jet. Een attractie waarbij je in een jet op een monorail gemoedelijk door het park “vloog” om een overzicht te krijgen van alle mogelijkheden in het park. Het was geen spectaculaire attractie, maar zeker wel één de je meenam wanneer je Phantasialand bezocht. Je stond er geduldig voor in de rij. Het zal niemand verbazen dat deze attractie niet meer bestaat, zoals zoveel attracties van toen er niet meer zijn. De naam van het park is dan wel gelijk gebleven, maar het heeft van alle onderdelen veel meer varianten gekregen. Niet meer 1 lied, maar elk thema in het park heeft zijn eigen riedeltje, waar je trouwens als medewerker van het park wel immuun voor moet zijn. Meer shows, meer attracties, meer restaurants, meer spektakel. Een dagje Phantasialand leert je eigenlijk hoe verzadigt de maatschappij tegenwoordig is. Zie het publiek maar eens enthousiast te krijgen gedurende de show genaamd “Jump”. Superman vloog beheerst wel 5 meter hoog, dansers deden niet zomaar een dansje en BMX-ers sprongen over en door elkaar. Elke paar minuten werd het publiek weer verzocht (met lichte dwang) om in het ritme mee te klappen, maar het enthousiasme verstomde elke keer weer snel. Misschien zag het er wat te gemakkelijk uit. Publiek lijkt geen enkele voorstelling te hebben van de trainingsuren en de inspanning die deze atleten moeten opbrengen voor dit resultaat. In hun hoofden zijn ze alweer bezig met de volgende attractie of show. Of met het volgende eetmoment. Want dat het publiek genoeg eetmomenten heeft is wel evident.

Voor de kinderen was het één groot feest! Met (hele lange) neef en nicht zijn ze gedurende 2 dagen alle attracties afgegaan. Of de kinderen zich realiseren hoe bijzonder het allemaal is weet ik niet. Het is een generatie die weinig te kort komt en uitstapjes zoals deze vanzelfsprekend ondergaat. Ook zij klapten niet altijd even enthousiast na elk acrobatisch hoogstandje. Ik denk dat ze op internet heel wat spectaculairdere stunts (al dan niet gefotoshopt ) voorbij zien komen. De oudere generatie heeft daar nog wel eens commentaar op. Ik weet niet of het terecht is. Vroeger had je geen ijsjeswinkel op elke hoek van de straat, draaide de kinder-marketing molen nog niet zo hard en moesten er nog heel wat apparaten uitgevonden worden. Mijn apparatenverzameling begon met zo’n platenspeler van Fisher & Price. Die moest je eerst opwinden en dan hoorde je onder andere “Au claire de la lune”. (en ook "London Bridge" en "Twinkle little star" inderdaad. Net even opgezocht op internet). De hoeveelheid prikkels die de kinderen tegenwoordig te verwerken hebben is gewoon enorm. Mijn 9-jarig meisje werkte in ieder geval moeiteloos alle attracties af. Ik niet. Na de ontmoeting met de snow-jet op de kermis jaren geleden sla ik ze graag over. In goede gezondheid en vol verwachting begon ik de rit. Pas uren later kon ik weer een beweging maken zonder mijn maaginhoud te moeten legen. Desalniettemin heb ik ook genoeg attracties mogen bewonderen ook al stonden ze niet allemaal op het "Parkplan"…

Op de terugweg rijden we via ons oude huis. Het is het huis waarin ik het langste gewoond heb van 1980 tot 1988. Wij vertrokken 30 jaar geleden. De rest van de buren woont er allemaal nog. Ook de grote houten olifant staat nog in het raam. Er komt een buurvrouw naar buiten en ik herken haar gelijk. Als de kinderen hun geduld verliezen en wat luidruchtiger worden is het tijd op te vertrekken. Het was namelijk 13:30 en dus nog Ruhezeit. Althans, dat was het 30 jaar geleden geweest.