26. jul, 2017

Zomaar een val

Gisteren keek ik via uitzending gemist naar de Jinek uitzending van maandag. Ik vind haar alleen leuker dan met Jeroen Pauw samen. Ik vind ook dat ze haar gasten kritisch en volhardend ondervraagt. De kattenuitzending vond ik ook vermakelijk al was haar item met Wilders natuurlijk wel dubieus. Maar wat is er in de politiek tegenwoordig niet dubieus. 

Terug naar de uitzending van maandag. Annemiek van Vleuten was één van de gasten. Dat is die wielrenster die in Rio zo genadeloos onderuit ging, bewusteloos op straat bleef liggen en vervolgens met ontelbare botbreuken en een enorm blauw oog in het ziekenhuis belandde. Volgens mij heb ik het toen life gezien. Een stuurfout. Het zag er zo ontzettend vreselijke naar uit! Gelukkig is ze helemaal goed hersteld en won ze afgelopen week La Course (de naam heb ik even gegoogled). Een enorme prestatie natuurlijk en terecht dat ze daarvoor bij Eva mocht aanschuiven. Zo gezegd, zo gedaan. Het valt me op dat Eva altijd heel complimenteus is over prestaties van haar gasten. Het interview met Annemiek begon ook met lovende woorden. Daarna werden de beelden van haar solo aankomst op de Izoard (ook even opgezocht) getoond, gevolgd door lovende woorden. Via het bruggetje “klimbeest” kwamen de eerste beelden uit Rio. Ze toonden Annemiek van Vleuten die op een enorm steile berg demarreert uit een groep en er in haar uppie vandoor fietst. Annemiek veerde verrast op. “Wat leuk om dit te zien, dit fragment heb ik helemaal nog nooit teruggezien!“ reageerde ze trots glimlachend, met glinstering en trots in haar ogen. “Mensen laten altijd alleen maar het vervolg zien als ze mij willen introduceren! Dit heb ik nog nooit terug kunnen kijken”. In haar nopjes knikte ze aanvankelijk nog enthousiast wanneer Eva het gesprek overneemt. Het duurde niet lang of Eva gebruikte een volgend bruggetje over dalen om het interview te leiden naar het volgende fragment. “Mensen weten allemaal wat er hierna gebeurde. En ik laat het zien omdat het zo goed is afgelopen en omdat je hier zit voor alle goede dingen die je daarna hebt gedaan. Dat maakt het extra wonderlijk", zegt Eva, enigszins ingestudeerd maar toch een beetje verontschuldigend. Het enthousiaste geknik van Annemiek veranderde op dat moment in een spreekwoord met kiespijn. Tandenknarsend luisterde ze naar een aankondiging die ze niet wil horen. De aankondiging van een fragment waarvan ze de rest van haar leven last gaat hebben. Met plaatsvervangende schaamte sloot ik mijn ogen. Het duurde toch zeker langer dan 1 val voordat Eva weer begon te praten. Een val die niemand zou moeten willen zien! Toen Eva weer begon met praten en ik dacht dat het leed geleden was opende ik mijn ogen. Helaas werd de val op het grote scherm achter Eva nog minimaal 2 keer getoond.

Misschien doe ik Eva wel heel veel onrecht. Misschien is dit journalistiek. Misschien ben ik wel de enige die het verschil ziet in de ogen en gezichtsuitdrukking van Annemiek van Vleuten. Misschien overdrijf ik wel (weer). Misschien heeft Annemiek wel teflon schouders en ondergaat ze elk interview emotieloos in dienst van haar sponsor. Of een dikke huid en schudt ze de beelden die ze keer op keer ongevraagd moet bekijken met gemak van zich af. Ik vond het een gemiste kans. Na de stille hint van Annemiek had Eva kunnen zeggen:” Ook ik was van plan om de val te laten zien. Maar ik heb het onderschat. Ik snap nu dat je er helemaal gek van wordt. Jij bent klaar met het feit dat jouw bestaansrecht wordt ontleend aan die stomme val! Wat jij presteert is exceptioneel goed, val of geen val. We tonen het niet!” Of ziets dan...