24. jul, 2017

Zomaar een wedstrijd

Net ging ik op zoek naar de deadline voor de tweede verhalenwedstrijd waar ik aan mee wilde doen. Ik zie de wedstrijd niet meer tussen het lijstje staan en al googelend zie ik dat ik de deadline van gisteren gemist heb. Het vlotte niet zo met dit verhaal dat gebundeld had moeten worden in een boek vol Droomverhalen. Afgelopen vrijdag heb ik er nog wel aan geschreven. Ik was tevreden over de vrij uitgebreide aanloop richting de droom, maar wat ik uiteindelijk wilde dromen leek in mijn hoofd nog leuk, maar éénmaal op papier werd het aanstellerij. Blijkbaar ben ik toch nog niet alle schaamte voorbij. Als ik het lijstje met wedstrijden bekijk die eraan zitten te komen, zit er voorlopig niet een thema bij waar ik gelijk iets mee heb. Jammer maar helaas. Na de vakantie maar weer eens kijken. Het verhaal van de 7de winnaar van de andere wedstrijd heb ik afgelopen weekend ook kunnen lezen. Het thema van de wedstrijd was: ‘Het is vandaag de eerste dag om met iets te beginnen waar niemand aan begon ‘. Mwah, laten we zeggen dat het voor mij geen aanleiding was om te stoppen met mijn nieuwe hobby. (Dat kan ook aan het feit liggen dat de hoofdpersoon vond dat de troep in huis nodig opgeruimd moest worden. Als ik me niet kan identificeren met de hoofdpersoon dan verlies ik al snel de interesse) Voorlopig blijf ik mijmeren over manieren om mijn midlife te voeden en ooit een wat groter publiek te trekken. Mijmeren was altijd al een hobby. Zelfs de recruiter had naar aanleiding van het gesprek op het formulier genoteerd dat ik “goed” kon piekeren. Nou zijn recruiters wel in staat om mensen snel en goed te lezen, maar het zou me ook niets verbazen dat ik het hem zelf verteld heb. Mijn hoofd staat gedurende een dag nou éénmaal bijna geen seconde stil. Alleen als ik in opperste concentratie ben, is er geen ruimte voor verhaallijnen, interpretaties, reflecties of andere hersenspinsels. In mijn verhaal beschreef ik een dag, waarop ik hiermee ging stoppen. Ik denk dat de jury het niet na de tweede paragraaf niet meer geloofwaardig vond. Of ik nou in de auto zit, op het werk koffie haal of op het schoolplein sta er is geen situatie waarop ik niet anticipeer. Alles komt binnen, alles wordt verwerkt en alles wordt opgeslagen. Het wordt tegenwoordig denk ik hoogsensitief genoemd. Er zitten voor- en nadelen aan, maar het is wel vermoeiend! ’s Avonds ben ik helemaal uitgeteld en mijn bed is mijn veilige haven! Gelukkig was de conclusie van mijn verhaal dat het een hele rustige dag was geworden. Een zakelijke dag. Een egoïstische dag. Een saaie dag. Een monotone dag. Een voorspelbare dag. Een stomme dag. En dus niet persé een dag die ik hoop mee te maken.