18. jul, 2017

Zomaar wat bakjes

Geplaatst! Sterker nog, mijn hele afdeling is geplaatst. Unieke uitkomst voor een unieke afdeling. Helaas moet 30% van mijn collega’s wel vertrekken. Al snel doen er bekende namen de ronde en is de verbazing compleet. Een vertrek bij een Bank is wellicht lucratiever dan een vertrek bij welk ander bedrijf dan ook, leuk is het niet! En terecht ook niet altijd. Je hebt het gewoon niet helemaal in eigen hand. Het heeft met zoveel factoren te maken. Het laatste jaar, de klik met je baas, de hoeveelheid werk, het soort afdeling, de samenstelling van het team en ... en ... en .... En zou het niet mogelijk moeten zijn om een werknemersgroep voortdurend bij te sturen zonder dat je daar frequene reorganisaties voor nodig hebt? OF is het inherent aan het werken bij een groot bedrijf, dat op veel vlakken ook voordelen kent?

Het was wel oprecht een aparte dag gisteren. Na een etentje op vrijdag, een feestje op zaterdag en een lange, gezellige wandeling op zondag gevolgd door een heerlijk sportmiddag (met als hoogtepunt 2 tweelingen...) was ik moe genoeg om goed te kunnen slapen. Ook nadat ik zondag avond nog de uitslag van mijn eerste verhalenwedstrijd onder mijn neus kreeg. Ik zit niet bij de winnaars. Natuurlijk vind ik het een heel klein beetje jammer, maar het was geheel conform mijn verwachting. Wat schreef laatst een vriendin? Schrijven is natuurlijk ook een vak. En zo is het maar net. Ik deed mee om in de flow te komen en mezelf te bewijzen dat ik de durf en bluf had om “zomaar” als beginneling, geheel schaamteloos, met Havo 5 Nederlands een verhaal in te sturen! Durf en schaamteloos zijn, dat zijn toch belangrijke ontwikkelpunten van mij. Niet altijd op zoek gaan naar die beren en ook niet bij voorbaat medelijden hebben met de jury omdat ze mijn verhaal moeten lezen. Het heeft me bovendien geleerd dat ik beter ben in het verwoorden van mijn eigen gedachtes en belevingswereld dan het verzinnen van iets. Hierdoor wordt een verhaal snel heel persoonlijk en eerder voer voor een psycholoog, dan voor een pubicatie. Dat zullen ze bij de jury ook wel gedacht hebben….

Ik word in ieder geval uitgerust wakker en moet voor de derde keer in mijn leven Kasper wakker maken. Niet midden in de nacht om met vakantie te gaan, maar gewoon in de ochtend om 7:30. Meestal een teken dat hij ziek is. Ik zie gelijk dat hij zich wel eens fitter moet hebben gevoeld. Anouk ziet het ook en toont haar zusterliefde (of angst om aandacht mis te lopen) door spontaan misselijk te zijn en bovendien keelpijn te hebben. Ze zijn de hele winter niet ziek geweest, maar dit was nou niet echt een handig moment. Ik geef aan dat ik vandaag ga horen of ik nog een baan heb of niet en Anouk voelt zich gelijk weer wat beter. Ook Kasper blijkt geen koorts te hebben en zo zijn de hulptroepen en plannen B gelukkig niet nodig.

Er was gezegd dat we de dag zelf mochten indelen. Ik gebruik de tijd om alvast 4 maaltijd- en 5 soepbakjes te vullen. Ik hoop maar dat het allemaal nog te eten is als het t.z.t. vanuit de diepvries wordt opgewarmd in een magnetron (Worden jullie al gek van glutenvrij?) Ondertussen staat mijn telefoon “roodgloeiend” omdat er appjes blijven binnenkomen. Iedereen wenst mij sterkte, toont vertrouwen in de afloop, roemt mijn karma of maant mij “hem op te zetten.” Ik ben vanaf het begin uitgegaan van een positief resultaat, maar van zoveel toewensingen krijg ik wel de kriebels. Trek in eten heb ik die dag in ieder geval niet.

Op weg naar het gesprek kom ik het eerste groepje collega’s met biertjes tegen. Zij hebben het achter de rug en zijn allemaal geplaatst. Ik behoor tot het tweede groepje dat een uur later aan de beurt is. Via een wachtkamer met een grote groep wachtenden word ik opgehaald en begeleid naar de spreekkamer waar ook ik het riedeltje te horen krijg. Mooi! En als dan ook nog blijkt dat we allemaal geplaatst zijn, is het leed geleden. Want leed dat was het wel. Terug op de afdeling volgen de felicitaties. Dat voelt niet helemaal natuurlijk.

Het was een onwijs onrustig half jaar. Het duurde veel te lang. Er ging een hoop energie verloren. En wat mij betreft was het nergens voor nodig. Maar gelukkig kreeg ik de zo vaak verloren gegane energie terug door het schrijven, het ontvangen van leuke feedback. “Waar schrijf je dan over?”, vragen mensen wel eens als ik ze vertel dat ik een blog heb. Nou gewoon over alles. Wie weet is er bij een volgende reorganisatie wel weer een rode knop, waar ik dan schaamtelos op durf te drukken, omdat plan B al in mijn hoofd zit.