13. jul, 2017

Zomaar een apparaat

Nog een week en dan begint de schoolvakantie. Het is de eerste vakantie zonder hulp van de BSO. Ik heb dit jaar een heel schema gemaakt om de 6 schoolvakantie weken te overbruggen. Beide kinderen beginnen met een week kamp. Dit keer helaas geen glutenvrij kamp voor Anouk en dus moet ik nog een kook-dag inlassen, waarbij ik voor Anouk de 6 maaltijden moet voorkoken. Intussen heb ik wel ervaring maar de afgelopen 2 jaar waren het maar 4 maaltijden.

Na het kamp zijn de oppas, schoonouders en wij in toerbeurten ingedeeld. Wat een gedoe, maar het is weer gelukt. Helaas moeten we ook nog wel even wachten voor we vertrekken. Dit jaar gaan we via Zuid Duitsland naar Italië. Een hopelijk iets verbeterde variant op onze vakantie vorig jaar (Oostenrijk en Italië) die ontstond uit de volgende evaluatie:

Ik vind de lange autoritten echt een groot minpunt. Eigenlijk ben ik na 800 km wel een beetje klaar. We wisselen elkaar af en stoppen volgens mij ook vaker dan de gemiddelde families dat doen. Ik snap er niets van dat zoveel (meestal) mannen dagen in hun uppie rijden en dat soms ook nog ’s nachts. Ik zou de hele vakantie moeten bijkomen van zo’n nachtelijke rit. Daarom zijn alle afstanden die we moeten rijden dit jaar korter dan vorig jaar. Bovendien hebben in Italië een kindvriendelijke agriturismo geboekt in de hoop dat er wat meer aanspraak voor ze is en we zelf ook een beetje vakantie hebben.Toen de kinderen nog iets kleiner waren hadden we een ideaal adresje in de Dordogne. Gedurende die vakanties (3 in het totaal) kwam het voor dat ik tijd had om 4 boeken te lezen. Ik ben helemaal geen lezer, maar in de vakantie vind ik lezen het toppunt van ontspanning. Het concept was 6 bungalows op een groot terrein met een zwembad en (hele) kleinschalige animatie. Door de animatie was het kontakt met andere kinderen snel gelegd en renden ze al snel met elkaar in rondjes om de bungalows. Heerlijk, zo had je zelf ook nog een beetje vakantie. Zelf had ik weinig behoefte om van het terrein af te gaan.

Eigenlijk hoef ik (zelf) niet zo veel op vakantie. Met onze kinderen door een stadje lopen eindigt steevast in slechte sfeer en mijn cultuurdrift is ook een beetje verzadigd. Het lijkt mij heerlijk om een keer naar een accommodatie te gaan met 101 glijbanen zodat ik minimaal één dagdeel per dag op een ligstoel onder een parasol kan liggen lezen. (Ik wil er alleen niet al vroeg in de ochtend een handdoekje op moeten leggen… ) We moeten hier al zo veel. Eén dagdeel voor de kinderen, één dagdeel voor mezelf, zoiets. Want met kinderen heb je nooit helemaal vakantie... Het thuisfront heb ik helaas nog niet zo ver gekregen. Ik schrik ook altijd een beetje van de prijzen, al worden onze vakantie ook elk jaar duurder, zonder al die glijbanen. Eens kijken of we dit jaar het juiste recept gekozen hebben.

We zijn allemaal wel een beetje aan vakantie toe, laten de teugels een beetje vieren. Ze krijgen veel te veel apparatentijd met bijbehorend, onuitstaanbaar gedrag als gevolg. Wat een strijd is dat toch altijd en wie heeft de gouden tip om het gebruik in goede banen te leiden. Is het wel schadelijk niet schadelijk? Hoe houd je zicht op al die enge challenges? Welk controle hebben we nou echt?! Ik begin het een beetje op te geven, te accepteren dat het bij deze generatie hoort, het nieuwe lego is… En soms is het ook wel even makkelijk. We gaan wel een schema met ze opstellen, een whiteboard ophangen met dingen die gedaan moeten zijn voordat het apparaat tevoorschijn komt. Schooltas opruimen (= niet voor de voordeur neergooien, zodat een volgende bewoner de voordeur niet meer kan openen), brood- en fruitbakjes zelf in de vaatwasser doen, huiswerk maken, piano oefenen, sport, tafel dekken, wasgoed in de kast leggen. Want dat gemakzucht bij deze generatie hoort heb ik nog niet geaccepteerd. Anouk vindt dit soort dingen geweldig, Kasper heeft al aangegeven zich nergens aan te houden... :-)