3. jul, 2017

Zomaar een coupe

Het rooster is bekend. Op maandag, 17 juli om 14:45 heb ik mijn “5 minutes of fame”. Bij de aanblik van het document met al die namen afgelopen vrijdag kreeg ik toch wel een beetje de kriebels. 500 Collega’s krijgen die dag de woorden “geplaatst” of “niet geplaatst” te horen. (Een tijdje terug kregen we trouwens al een mail met de mededeling dat de plaatsingen per 20 juni definitief zouden zijn. Daarna zijn er nog wat commissies aan zet die zich buigen over het proces en waarborgen dat e.a. eerlijk en transparant gedaan is. Dat betekent dus dat een hele groep mensen die ik nu dagelijks tegenkom al op de hoogte is van de uitkomst. Onuitstaanbaar vind ik dat!) Ik ga nog steeds uit van een goede afloop voor mijzelf en ik zie de nieuwe organisatie oprecht als iets positiefs. Maar het hele circus is natuurlijk niet opgetuigd om iedereen zomaar te plaatsen. En omdat niemand precies weet wat de criteria waren/zijn die je geschikt maken voor de nieuwe organisatie is de uitkomst gewoon onvoorspelbaar. Over twee weken ben ik een stuk wijzer. Ik haal die dag in ieder geval niet de kinderen van school. Het zal wel een emotioneel dagje worden of misschien worden we toch allemaal geplaatst...

Voordat ik mijn rapport krijg, krijgen de kinderen ook nog hun rapport. Spannend wordt het rapport in groep 7, wat toch een indicatie moet geven over het vervolg dat na de basisschool moet gaan plaatsvinden. Het zogeheten “voorlopig advies”. Een beladen term op een school waar het gros van de ouders 101 excuses lijkt te verzinnen op het moment dat het kind geen VWO advies krijgt. En eerlijk is eerlijk, ik ging daar eigenlijk ook gewoon vanuit. Nooit een alternatief pad bedacht eigenlijk. Door mijn eigen internationale school carrière waren cito scores, entree toetsen en begrijpend lezen allemaal nieuw voor mij. Het belang ervan is mij pas vorig jaar duidelijk geworden. Heel lang ging alles ook conform verwachting. Vorig jaar kwam er een behoorlijke kink. Als ouder krijg je dan een zeer leerzame spiegel voorgehouden. Geschrokken duurde het wel even eer ik alles weer een beetje in perspectief kon zien. Hoezo, projectie … Ik ben wel tot de conclusie gekomen dat bijsturen thuis weinig zin heeft. (Alhoewel, sinds ik hem “geleerd” heb dat je teksten eerst moet lezen voordat je de vragen gaat beantwoorden gaat het wel een stuk beter. ; - )) Wat dat betreft ben je echt geheel afhankelijk van de klik die er is tussen de juf/meester en je kind. Ik ben nou eenmaal geen leerkracht en snap ook weinig van de methodes die gebruikt worden. Een leerkracht moet verbinding maken met je kind! En dat is bij mijn kind vorig jaar blijkbaar lastig geweest. Gelukkig gaat het dit jaar beter en put ik hoop uit een stijgende lijn. Het voorlopig advies kan echter nog alle kanten op.

Om nog even bij de spannende dingen te blijven. Mijn eerste korte verhaal heb ik ingestuurd en het insturen zelf vond ik al spannend. Nog een keer lezen, nog  wat wijzigen, ander einde, nog een keer lezen. En eigenlijk weet ik zeker dat er alsnog een stomme fout inzit. Ik ga het verhaal nu een tijdje niet meer lezen. Ik kreeg geen ontvangstbevestiging en verwacht niet veel meer te zullen horen. Ik ben trots dat ik het gedurfd heb en wie weet kan ik nog schaven aan hetzelfde concept en later nog een keer gebruiken.

Het tweede verhaal loopt nog niet zo. Te druk en te veel weg weggeweest. Dat komt bij mij eigenlijk niet heel vaak voor, maar vaak wel in vlagen. Vorige week de avond4daagse, vrijdag was ik met wat moeders van school in de stad, zaterdag een hapje eten met meiden van mijn dispuut en zondag heb ik Thaise herinneringen opgehaald met mijn langste vriendin en haar moeder. Grappig is dat hoe kontakten ieder een eigen doel dienen door de omstandigheid waarin je ze hebt opgedaan. Met moeders gaat het toch vaak over de kinderen en school, met studievriendinnen meer over de fase waar we nu inzitten en de herinneringen aan onze jaren in de tropen warmhouden zal altijd belangrijk blijven. Grappig is ook om te zien, dat niemand in de basis ooit verandert. Zo kreeg ik wat complimenten over mijn haar, waarop ik zei dat ik het dit keer niet zo leuk geknipt vond (net bij de kapper geweest). Toen kreeg ik gelijk de wind van voren over mijn blijkbaar altijd  aanwezige relativeringsdrift. Weten zij veel dat ik de laatste 5 jaar hartstikke tevreden ben geweest over hoe mijn haar zat … :-)