29. mei, 2017

Zomaar een zwembad

Wij zijn weer thuis. Ons kampeeruitje is prima bevallen al vond ik het ook fijn om weer in een bed te liggen. Ik vind het moeilijk om iets te zeggen over de camping zonder mensen voor hun hoofd te stoten, want dat is niet mijn bedoeling. Het is bij mij vaak meer de verbazing, alle camping clichés blijken waar. Laat ik zeggen dat de kinderogen erg onder de indruk waren van alle ingerichte huizen en de daarbij behorende rituelen om ons heen. Elke ochtend werd het paadje aangeveegd en gedurende de dag werden verschillende zitjes in gebruik genomen. Op elke tafel prijkte een mooi bloemstukje en af en toe kwam er iemand een praatje maken. Wij deden het omgekeerd. Wij namen het huis mee in een tent. Ik vraag me nog steeds af op welk bagage stuk we hadden kunnen bezuinigen. En na de regen- en onweersbui in de nacht van zaterdag op zondag weet je weer waarom goed weer de belangrijkstee voorwaarde is voor een geslaagd kampeeruitje.

Naast de vele huizen waren er ook veel families. Ouders gezellig rond de tafel, kinderen gezellig struinend over de camping. Zo’n huis is niet geschikt voor mij, maar over de camping rondstruinende kinderen wekken wel wat jaloezie. Dat doen de onze niet. Zij bevonden zich meestal in een straal van een meter van ons vandaan. Wat daarbij ook niet hielp is dat we de apparaten thuisgelaten hadden. Veel boeken heb ik dus niet gelezen. Ik geef de kinderen daar vaak de schuld van, maar misschien doe ik het toch een beetje zelf. Ik ben niet alleen in het dagelijkse leven van het polderen, ik polder ook met mijn kinderen. Jezelf vermaken is daarbij een veelvuldig terugkerend thema. De één heeft het nooit gekund, de ander wel, maar die vergeet snel hoe het moet, zodra de ander erbij is. Het is natuurlijk ook het allerleukst om 24/7 met ouders te uno-en, qwixx-en, pesten, ik-zie-ik-zie-en, tennissen of badmintonnen. Maar ook al zijn de spelletjes die we spelen inmiddels wel leuker dan toen ze klein waren, het is niet mijn hobby… Vaak belanden we dan in zo’n vicieuze cirkel, waarbij het voor niemand gezellig meer is.

Laatst waren we met vrienden wandelen. Na een flinke wandeling gingen we ergens zitten om wat te drinken. Alle kinderen begonnen gelijk te zeuren om drinken en eten. Saai, honger, warm, op schoot, verveling, saai, honger, warm, op schoot, verveling tot dat wij er een beetje gek van werden. Toen werd er streng opgetreden. Er werden duidelijke regels geformuleerd en er werden vooral consequenties gekoppeld aan gedrag dat niet aan deze regels zou voldoen. Tot mijn verbazing hebben ze daarna wel  anderhalf uur met zijn vieren gespeeld.

Daarna kregen ze een frietje als beloning, behalve Anouk, want de friet werd niet glutenvrij gebakken. Zij kreeg aardappelsalade met boontjes en dat vond ik dan weer sneu ook al at ze de salade met smaak.Ik beloofde haar nog een bezoek aan onze snackbar. En dat had ik natuurlijk niet moeten doen. Want toen ik een hele tijd later de belofte uit haar hoofd wilde praten omdat we ook een ijsje hadden gehad en het eigenlijk al bedtijd was, volgde natuurlijk een scene. Logisch denk ik dan weer, beloofd is beloofd. Het is een mooi voorbeeld van mijn opvoeddilemma’s: ik ben niet streng en niet consequent (genoeg). Hoe verkeerd kan je het als ouder doen. Ik vind streng zijn vaak een beetje zielig en moet bijna met ze meehuilen als ze straf krijgen.

Te “goed”, te “sociaal”, te  “soft”,  te “bescheiden”, te “sensitief”, te “slim”, te “braaf”. Ja, dat ben ik misschien allemaal wel. Ik heb al verschillende keren geprobeerd hier verandering in aan te brengen. De vorige coach benaderde het heel zakelijk. Er is een bepaalde hoeveelheid, geld, tijd en aandacht te verdelen in de familie en hierover moet je gewoon goed onderhandelen met de familie. Onderhandelen is mij nog nooit goed afgegaan en dus neem ik maar voor lief wie ik ben en dat het me wat me-time kost.

Terug naar de camping. Er is naast apparaten nog één ding waarmee de kinderen zich goed vermaken: een zwembad. En hier hadden we de camping natuurlijk ook op uitgezocht. Alleen naar het zwembad gaan was voor deze keer nog een brug te ver, maar eerlijk gezegd lig ik ook liever op een ligbedje bij het zwembad, dan op een matje bij de tent.. En zo kwam er toch nog  me-time!