24. mei, 2017

Zomaar een kastje

Eigenlijk zouden we morgen een lang weekend op bezoek gaan in meine alte Heimat, Köln-Dellbrück. Als je over de A3 in Duitsland rijdt dan kom je de afslag Köln-Dellbrück vanzelf tegen. Ons huis stond, In der Barken 25 (hetzelfde huisnummer als nu of toch 22?) en het kerstboompje van toen is een reuzeboom geworden. De laatste keer was ik er voor de bruiloft van mijn langste vriendin, zo’n 15 jaar geleden. Helaas is het contact een jaar of drie geleden verwaterd. Zonde, want we hebben het toch lang volgehouden. Ik heb er ook best veel verdriet van. Eén jaar nadat ik op het Johann Gottfried Herder Gymnasium kwam, kwam zij (ook) nieuw in de klas. Ze had een paar jaar in Colombia gewoond. We hadden allebei “last” van een knappe, populaire, oudere zus, een vader die bij Bayer werkte, een achtergrond in het buitenland, waren vrij nieuw in de klas en zo waren we vanaf het begin vriendinnen. Later werden we een trio met een “rechtse” Stefanie, een “linkse” Stefanie en ik, die zoals altijd polderde tussen de twee. De Jugendgruppe, de fietsvakantie naar Münster, de eerste feestjes, de Klassenfahrten, het was een mooie periode. Na de tiende klas vertrok ik weer naar het buitenland. Wekelijks schreven we elkaar een brief van minimaal 10 kantjes. De zomervakanties planden we samen. Samen door Thailand/Maleisië reizen en au pairen in Kansas City. Ik ging studeren in Maastricht, zij aanvankelijk in Aken. We werden van kleine meisjes tot zelfstandige, werkende moeders. En jarenlang waren er geen geheimen.

We waren wel tegenpolen. Zij was het alfa, ik het bèta meisje. (Tijdens tentamens wisten we altijd informatie uit te wisselen!!!) Zij de drama Queen, ik de ratio. Jarenlang een perfect team! Het is waarschijnlijk geen toeval dat mijn dochter een drama Queen is.

Maar we gaan niet naar Köln-Dellbrück. De reis down memory Lane wordt uitgesteld. De tropische temperaturen maakten dat ik een ander plan bedacht, waar Anouk het vanzelfsprekend niet mee eens is. Denk dat ze chagrijnig blijft (als we kijken) tot dat we weer terug zijn, uit principe, omdat ze zich zoooo verheugd had. 2 Jaar geleden kwam ik er achter dat een paar dagen kamperen/bij mooi weer/in Nederland/met een chemisch toilet best heel leuk is. Dusdanig leuk, dat ik voor mijn verjaardag een tent vroeg. Alleen komt het zelden voor dat de externe factoren aan alle voorwaarden voldoen. Een paar mooie dagen achter elkaar en juist die dagen allebei vrij. Een buitenkans en de eerste gelegenheid om eindelijk de tent te proberen. Ik heb zelfs onze kampeeruitrusting uitgebreid met een kast(je) met drie “planken”.  Wie weet kan ik dan wel iets terugvinden in de tent. Helaas geen glutenvrije mogelijkheden op de camping, maar daar hebben we de facebook groep “Coeliakie bij kinderen, en ouders” voor. Vorige week zocht ik nog op Keulen, nu op Ermelo. Allebei geven hits van ervaringsdeskundigen.

Inmiddels begint beneden de wedstrijd in Stockholm. Na gisteren is de wereld alweer veranderd. Geen heile Welt meer zoals die toen nog wel vrij heile was, toen ik in Köln-Dellbrück woonde. Dat voelden wij toen natuurlijk wel anders. Wij waren meester in het filosoferen over van alles en nog wat en wat hadden we het soms zwaar met onze zussen ouders en flirts. Ons lijflied was dan ook een volgende lied van Reinard Mey: Das Leben ist großartig und irgendwann geschmacklos wie ein Dreigroschenroman. En zo is het maar net.