16. apr, 2017

Zomaar een hoestbui

Vorige blog waarschijnlijk niet hard genoeg geklopt of op het verkeerde hout. Eigenlijk wist ik al dat de afstraffing zou volgen op het moment dat ik de woorden ‘ik ben nooit ziek’ schreef. Ik ben nu al dagen aan het hoesten, niet zomaar hoesten, maar vanuit mijn tenen. Misschien is dat niet echt ziek-zijn (want geen koorts), maar elke hoestpoging doet me pijn en en ik voel me verre van ok. Zo’n gevoel dat je de familie het liefst even ‘uit’zet. Afgelopen nacht was ik eindelijk (na uren hoesten) in slaap gevallen toen er een meisje naast mijn bed stond. Bij het eten had ze nog zo enthousiast verteld over het bezoek aan het verzetsmuseum junior, maar zo midden in de nacht werden de verhalen wel heel erg indrukwekkend. Ik hoorde het even aan, gaf haar een knuffel, bood haar mijn slaapplek aan en verhuisde naar de studeerkamer. De rest moest de vader maar afhandelen, al was die op dat moment nog nergens van wakker geworden... Een paar minuten later ging de deur van de studeerkamer open. Mijn voorstel was niet afdoende. Het is dat ik geen stem meer had, maar het ‘nu-even-niet’ dat ik uitstraalde kwam wel over. Huilend droop ze af en gelukkig was er toen wel iemand ontwaakt. Niet echt aardig, maar gelukkig stond ze vanochtend weer fris en fruitig op en maakte grapjes over snurkgeluiden.

Waarschijnlijk eisen de 4 alleenstaande-ouder-dagen hun tol. Klinkt overdreven, maar helemaal uitsluiten doe ik het ook niet. Grote bewondering voor de groep die het alleen moet doen. Ik zou daar niet geschikt voor zijn. Als ik alleen ben wordt ook duidelijk dat ik niet verantwoordelijk ben voor ons opgeruimde huis. Wat dan wel weer grappig is, is dat we de afstandsbediening een paar dagen kwijt zijn geweest. Die was blijkbaar van het nachtkastje in een schoen gevallen die bij thuiskomst natuurlijk gelijk was opgeruimd… :-)

Een paar dagen geen overbodige stappen gedaan, vandaag het passieve vakantie-zwembad-uitje en nu bij thuiskomst het apparatentijdstip een uur vervroegd zodat ik even kan relaxen met formule 1 op de achtergrond. Dinsdag kan ik er vast en zeker weer helemaal tegenaan. Toevallig, hoe dit altijd in een (lang) weekend gebeurt.

Op het werk is plateau 2 benoemd, kreeg ik een save-the-date voor het gesprek op 9 mei en ben ik blij met het PAPI rapport dat ik heb ontvangen.

“De antwoorden van Roelefien S Heeres wijzen erop dat zij enige aandacht besteedt aan het georganiseerd houden van werk gerelateerde zaken, hoewel zij er geen hoge prioriteit aan geeft. Haar werkplek en documentenopslag (papier en elektronisch) zijn over het algemeen voldoende geordend en opgeruimd, zodat zij de meest informatie redelijk snel kan vinden indien dat nodig is.”

Ein Genie beherrscht dat Chaos, toch Schwester?