25. mrt, 2017

Zomaar een foutje

Ik heb nog wat losse flodders die ik graag wil delen. Het ouder-kind tennistoernooi bijvoorbeeld. Daar bleek dat Kasper een kind van zijn moeder is. Wel fanatiek (=ik ren op elke bal en ik kon 2 dagen niet lopen), maar of ik win of verlies vind ik verder geheel ondergeschikt. Niet dat ik enorm goed kan tennissen, maar in mijn wereld gaat zo’n bal altijd met een boogje terug over het net naar het kind aan de overkant. Mogelijke uitkomsten zijn dan dat de bal in het net of uit gaat vanwege mijn beperkingen OF dat het kind aan de andere kant de bal dusdanig mooi kan terugspelen dat ze een punt scoren. Deze opzet van mijn kant slaagde vaak. De ballen onze kant op gingen ook wel vaak op mijn kind, maar zeker niet in een boogje. Consequentie was dat we de meeste wedstrijden verloren, terwijl Kasper heel goed stond te spelen. Meestal was het pas de 4de niet-boog-bal die hem door de knieën kreeg. De drive om te winnen heb ik eigenlijk nooit gehad. Het was een gezellige dag.

Dan de rekensommen van tegenwoordig. ‘Schat het aantal hele en halve hokjes…’. ‘De oppervlakte is ongeveer … ‘ Hoezo schat?! Hoezo ongeveer?! Dit soort opgaven zie ik steeds vaker. Hoe kan een antwoord op een ongeveer vraag nou goed of fout zijn? In een volgende 10-minuten gesprek toch eens vragen wat het hogere doel van dit soort opgaven is. In mijn beleving is het toch makkelijker om iets gewoon uit te rekenen dan iets te schatten…

Tot slot het werkstuk, dat vorige week ingeleverd moest worden. Kasper had bedacht 6 getipte pagina’s over camera’s te willen produceren. Ik heb geen woord getipt, maar ik weet inmiddels denk ik wel meer over camera’s dan hij. Ben benieuwd hoe onderwijzers hier naar kijken. Wellicht dat ze ook de ouders een cijfer moeten geven, want volgens mij zijn de meeste ouders er drukker mee dan de kinderen. Afgelopen zomer vond ik werkstuk van vorig jaar terug. Ik had het briefje met de motivatie voor het cijfer nooit gezien. Er stond op: ‘Als tip wil ik jullie meegeven het werkstuk niet dubbelzijdig te printen. Op ze manier lijkt het veel minder.’ … Ik had het formulier gelijk moeten inscannen, want nu ik het zo schrijf geloof ik het niet meer dat het erop stond. Als ik het werkstuk zou moeten nakijken zou ik vallen voor de volgenden zin: “Ook voor operaties gebruiken camera’s. Zo kunnen ze in je darmen kijken als je daar last van hebt. Ze gaan via je billen naar je darmen en zo kunnen ze zien of er wat mis is.” Want zo is het maar net.

En dan zijn er nog 101 intrigerende dingen bij Boer zoekt vrouw, Sophie in de mentale kreukels en haar optreden daarover bij Pauw waar ook nog over kan filosoferen, maar die thema's zijn te groot om zomaar te bespreken.

Maandag 12:00 de deadline. Voorkeuren, motivaties en CV zijn in principe wel klaar. Onze functies komen te vervallen, maar gelukkig staan in de nieuwe functiebeschrijving precies die werkzaamheden beschreven die ik nu al doe. En omdat mijn dochter gelijk de fout ontdekte in de foto/rebus (“Mama, er staat spennend!”) heb ik er toch maar een tekst van gemaakt.