21. mrt, 2017

Zomaar een voorkeur

Strakke planning weer vanochtend. 5:30 Wakker en dus ben ik na een kwartiertje maar naar beneden gegaan zodat het ochtendgebeuren al gereed zouden zijn, wanneer ons jarige Jobje zou ontwaken. Ruim een uur later kreeg Kasper de opdracht om de 9 kaarsjes aan te steken en ging Anouk (voor het eerst deze dag) op haar stoel staan om ons gezang in ontvangst te nemen. Anouk is het enige lid van de familie dat van aandacht houdt en graag in het middelpunt van de belangstelling staat. Zoals dat tegenwoordig gaat waren de meeste meeste kadootjes geen verrassing meer. Daarom had ik een ritueel bedacht, waarbij ze eerst een puzzel moest maken en vervolgens via de rebussen op de puzzel moest achterhalen in welke kamer kadootjes lagen. Klinkt gezellig, maar of het  aanslaat is altijd maar de vraag. Niet zelden eindigden deze “creatieve” uitspattingen van mij in onenigheid, omdat ze mijn handschrift niet kon lezen (dat is trouwens niet zo gek), er een puzzelstukje ontbrak of ze de opdracht niet helemaal snapte. Elk kind is tenslotte een beetje autistisch en een opdracht moet gewoon correct zijn om goed uitgevoerd te kunnen worden. Gelukkig doet ze vandaag niet moeilijk over de tekst, is alles compleet en gaat ze enthousiast aan de slag met de uitvoering. Ze schrijft de drie kamers keurig op een briefje en met het briefje in de hand (je zal maar vergeten welke kamers het waren), loopt de jarige ze alledrie langs. Om 7:15 zit het eerste “feestje” erop. Ik vertrek richting werk en kom alnog in een file terecht.

Op het werk aangekomen gaat het al snel over alle informatie die ons gisteren avond nog is toegezonden. Bijna alle functies zijn komen te vervallen, er komen nieuwe voor in de plaats en iedereen moet daarop solliciteren. Voor aanstaande maandag 12:00 moeten we 3 voorkeuren opgeven, waarvan we de eerste keuze moeten motiveren. Even later krijgen we alle bijbehorende formulieren. Gelukkig is mijn CV redelijk op orde en morgen krijgen we nog meer informatie op een “banenmarkt”, maar maandag is toch echt wel heel snel. Aan de andere kant, wat heb je aan een extra week. Ik ben en blijf toch een twijfelaar. Midden april krijgen we de datum voor het interview, dat tot eind mei kan plaatsvinden en dan zijn 17/18 juli de dagen waarop we horen of we geplaatst zijn of niet. Spannend!!! Het interview zit mij het meeste dwars.

In de middag heb ik een overleg met 8 mannen, waarvan de één het (weer) beter weet dan de ander, de oplossingen over tafel vliegen en de sky de limit is. ‘Geen requirement is te dol’, is wat ze propageren. In de praktijk blijkt dat als je het heel hard roept het ook wel ergens blijft hangen. Als de planning dan toch met een jaartje uitloopt dan is dat heus niet erg. Aan “I told you so” hebben ze een hekel, terwijl 9 van de 10 keer uitloop ligt aan blinde vlekken en te ambitieuze planningen die gemaakt worden. Het is bij mij dan niet eens zo zeer onzekerheid die me passief maakt, maar de oneerlijk concurrentie die hierdoor ontstaat. Ik ben er te consciëntieus voor en het raakt mijn gevoel van rechtvaardigheid. Het blijft een masculine bedrijf met her en der een bokito. Een bedrijf met hennen is echter ook niet ideaal.

Bij thuiskomst is de jarige Job weer bezig met haar achtbaan, vertelt ze enthousiast over school en eten we haar lievelingsgerecht: spaghetti bolognese. Na het eten steekt ze zelf de kaarsjes aan, gaat weer op haar stoel staan en vraag ons haar nog één keer toe te zingen. Het half uurtje op muscal.ly maakt haar dag compleet. Als ze naar bed gaat, komt de spanning van de dag eruit plus een heel verhaal over wie nou met wie verkering heeft en waarom. Daarna kijk ik nog even naar mijn CV. Misschien moet ik mijn keuze  met een rebus motiveren. Dat zegt meer over mij dan 180 tekens.