17. mrt, 2017

Zomaar een feestje

Dinsdag is Anouk jarig en volgende week zaterdag geeft ze haar feestje. Het hoofdgedeelte is al uitbesteed. Dat doet tegenwoordig eigenlijk iedereen. Voor de 1 ½ uur dat we hier thuis zijn ben ik net op internet op zoek gegaan naar wat spelletjes. Lang leve internet. Wat voor ouder zou ik zijn zonder internet? Ik haal er in ieder geval bijna alles vanaf. Letterlijk (niet zo leuk voor de winkels natuurlijk, maar de wereld verandert en gezien de drukte in Haarlem afgelopen zaterdag wordt er nog voldoende geshopt door de rest) en figuurlijk (ideeën voor van alles en nog wat). Het doel moet altijd zijn: weinig inspanning en groot resultaat. Ik moet zeggen dat het me vaak lukt! Ik ben niet creatief met mijn handen (kan niet teken, kleren maken of bakken), maar de creatieve ideeën in mijn hoofd weet ik vaak omgezet met dank aan internet.

Terug naar kinderfeestjes. Bij Anouk is er dus 1 ½ uur te overbruggen en bij een goed programma is dat zeker te doen. De meiden zijn dol op “ouderwetse” spelletjes en zolang er maar een strakke planning gehanteerd wordt, doen ze enthousiast mee. Als Kasper zijn feestje geeft, zijn we eigenlijk nooit langer dan 20 minuten in huis. Dat is net genoeg voor het uitpakken van de cadeaus (die inmiddels al uit enveloppen bestaan :-() en het eten van een taartje. Kasper is thuis een vrij rustig jongetje, maar de dynamiek die ontstaat wanneer zijn vriendengroep compleet is, is onnavolgbaar.

Kinderfeestjes verloren voor mij gelijk hun onschuld, toen hij zijn eerste feestje gaf voor zijn vijfde verjaardag. En toen kwamen er volgens mij nog maar vijf vriendjes!!! We zouden thuis beginnen met het versieren van een taartje. Dat gebeurde tenslotte op mijn feestjes vroeger ook altijd. Twee halve bananen, bolletje ijs en zo ontstond een versierde bananasplit. Mijn romantische herinneringen daarover zijn geschoold op beelden van super acht filmpjes. Ze kunnen misleidend zijn, omdat je maar enkele seconde ziet van het tafereel, waarbij de jarige job trots zijn taartje aan de camera laat zien. Of de kinderen zijn sinds de jaren zeventig toch een beetje veranderd. :-)

De romantiek was op dit feestje in ieder geval ver te zoeken en de versierde taartjes ook. Spontaan namen we een half uur eerder de bus richting de stad en waren overblij met onze keuze voor de kinderspeurtocht. Het was ijskoud met -10 graden, maar de zon scheen en de angst voor de kou was gezien hun enthousiasme en tempo geheel ongegrond. Het cafeetje waar we wat zouden drinken verruilden we voor de Mac. Daar stoorde zich niemand aan rondrennende jongetjes.

En zo zat ik ’s avonds met de benen omhoog op de bank en was ik één illusie armer. Sindsdien laat ik het allemaal los op zo’n dag. Sindsdien weet ik dat zodra nummer één binnen komt de ballonnen veranderen in wapens en de jongens veranderen in joelende hooligans, die af en toe een berg vormen op de grond. Opgelucht verlaten we dan na 20 minuten het huis om te denken: “Zo, dat hebben we weer gehad voor dit jaar.” Ik hoor mensen al denken: “Doe er dan wat aan.” Ik zou niet weten hoe... Mijn conclusie is in ieder geval dat kinderfeestjes niet tot mijn favoriete onderdeel van het ouderschap behoren. Het plannen en de voorbereidingen zijn wel leuk. En dus gaan we het weekend generale houden voor de traktatie, die ik zoals altijd van internet heb gehaald! Toen ze jonger waren maakte ik ook nog altijd een T-shirt met een fotocollage van het afgelopen jaar. Helaas vinden ze dat tegenwoordig kinderachtig...