9. mrt, 2017

Zomaar een song

Vrouwendag, verkiezingstijd, werkstuk over camera’s (?!), benoemingen van plateau I, musical.ly op mijn telefoon, waardoor Anouk hem thuis vaker in handen heeft dan ik en een nieuwe gadget: de launchpad. Er is weer een hoop gebeurd en ik wil overal natuurlijk wat van vinden. Het is alleen een beetje druk in mijn hoofd en sinds een weekje voel ik me murw. Het liefst zette ik alle prikkels even uit. Een weekje met warm weer en een boekje onder een parasol zou nu wel heel welkom zijn. Anouk werkt aan de schoolkrant, Kasper is naar atletiek en ik ga naar mijn spotify list en kies voor “Happy New Year” van Abba. Het begin is lieflijk, beetje melancholisch, maar naar mate het lied vordert wordt het steeds voller en vrolijker. Zing hard mee en mijn energie pijl stijgt gelukkig snel. Net als veel bij mij bestaat mijn Spotify list uit een hele diverse selectie van muziek. Deutsche Schlager, musical muziek, oud, nieuw, ik heb verschillende voorkeuren voor verschillende stemmingen. Muziek is naast geur het medium om herinneringen en emoties uit te lokken. De meeste geuren zijn lastig op commando te produceren, maar muziek is tegenwoordig heel makkelijk te vinden. Op de crematie van mijn vader kozen we voor het nummer The Sounds of Silence van Simon & Garfunkel. Het stond op het (enige) cassette bandje (The Concert in Central Park(live)) dat we in de auto afspeelden als we met vakantie gingen. Toen ik het nummer na 30 jaar weer hoorde zat ik echt weer in de die blauwe Peugeot, een autozieke hond in het midden met zijn tong uit zijn bek en een surfplank op het dak.

Mijn hoofd zit vol omdat ik op dit moment last heb van het feit dat iedereen alles altijd zo goed weet. Iedereen vindt dat ze zelf en wat ze doen zo hartstikke geweldig is. Iedereen behalve ik, zo lijkt het wel eens. Ik weet het gewoon niet zo goed. Soms vind ik iets wit en soms vind ik iets zwart. En ook zijn er altijd 101 dingen of mensen waar ik graag rekening mee houd, waardoor nuance altijd nodig is. Ik ben in eerste instantie onder de indruk van kennis en kunde en laat me regelmatig overbluffen. In tweede instantie ebt de indruk wel weg en doorzie ik de bluf ook wel, maar deze vertraagde reactie is niet altijd effectief. Mijn hele leven ben ik al een beetje een laatbloeier geweest. Ik heb een hekel aan de vraag: “Wat wil jij?” Het antwoord moet ik vaak schuldig blijven, zowel zakelijk als privé. Weet ik veel. Ik wil het gewoon gezellig hebben, mijn ding doen, uitdagend werk hebben, onderscheidend zijn, daarvoor beloond worden, gehoord worden, invloed hebben, plezier maken, redelijk verdienen, afgerekend worden om mijn prestatie en het liefst aan het handje genomen worden van iemand waar ik respect voor heb en tegenop kijk in positieve zin van het woord.

Om mij heen lijken ze het allemaal wel te weten, kiezen ze zonder blozen voor wit zonder rekening te houden met 101 dingen. Zou ik daar gelukkig van worden? Ik weet het niet, maar het frustreert wel soms. Gewoon doen, gewoon niet voor anderen te denken en gewoon voor jezelf te kiezen. Maar zo gewoon is dat niet voor mij.

Weten wat ik wil is in deze periode natuurlijk wel van belang. 17 Maart wordt voor mijn plateau bekent welke functies er zijn en hoe het sollicitatieproces eruit gaat zien. Als er nog geen functies zijn is het ook ok om nog niet precies te weten hoe of wat, toch...?