26. feb, 2017

Zomaar twee weken

En zo is alles weer voorbij. Het begon twee weken geleden op een zaterdag, die ik geheel in de keuken doorbracht en die eindigde in het jaarlijkse verjaardag etentje voor leuke moeders van school. Opnieuw mezelf de belofte gedaan dat het volgend jaar lasagne wordt, ook lekker. Zondag om stipt 12:00 naar het Kruidvat en de Hema voor de laatste bestellingen uit Shanghai. 16:00 Op Schiphol afgesproken en toen in spanning gewacht of en hoe ik als ipb-er mee mocht naar Shanghai. Hele nieuwe ervaring dat ipb-en. Voorspoedige vlucht met goede zorgen van de crew en een hele bijzondere landing in de cockpit. Bij de bagage afhandeling een lief hondje ontmoet dat waarschijnlijk voor mijn aankomst bij de bagage allemaal lekkere dingen had geroken. Zijn baas vroeg mij in ieder geval om mijn tas te openen om vervolgens amper een kledingstuk aan te treffen. De scan gaf het exacte aantal sausages en cheese weer en met een warning voor 1,9 kilo ongeoorloofds op zak op zoek naar mijn zus. Vervolgens 60 uur Shanghai inclusief wat cultuur, de uittocht van de Joden naar Shanghai, shopping en natuurlijk verjaardagslingers, verjaardagspancake en verjaardagsmassage en mooie, zelfgemaakte presentjes van zus, nicht en vriendin, die mij 45 jaar vriendschap gedocumenteerd overhandigde. Terugvlucht nog veel voorspoediger want ik mocht voorin en dat is wel bijzonder plezierig!!! Op de donderdag 6:30 stap ik het huis weer binnen, kinderen kijken niet op of om, neem het ochtendritueel over, zorg dat de kinderen op school komen en start mijn werklaptop. Vrijdag na school vertrek naar de sneeuw. Vervolgens één heerlijke week met één A1 zonder files, in één heerlijk hotel, met één natuurtalent, één prinses op de erwt, één bezoek aan de dokter als vertaalster en niet als patiënt, één gips arm en één lange terugreis die reuze meeviel. Thuis aangekomen leeft de gerbil nog en draait de eerste was al na 10 minuten. Vandaag tennistoernooi en daarna even de werklaptop aan om mail weg te werken. Ik weet mijn pin niet meer, maar gelukkig blokkeert hij niet na 3 keer en uiteindelijk vind ik een manier om mijn pin te achterhalen. Bij het zien van de mail toch even spijt dat ik niet op die knop gedrukt heb. Niet echt natuurlijk, maar ik moet er wel degelijk even weer inkomen.

Want zo was ik hier en zo was ik daar. Na 11 uur in een vliegtuig kom je in zo’n andere wereld terecht en eigenlijk is dat ook zo na 11 uur rijden. De bedrijvigheid in Shanghai is indrukwekkend en de Filialleiter van “de Bank” in St Margarethen lijkt wel uit een sprookje te komen. Overal zijn mensen die leven, werken en het beste ervan proberen te maken. Zo heb ik twee weken achter de rug, die een beetje buiten de werkelijkheid waren. Ogenschijnlijk geen last van jetlag, alleen van groeiende wallen en kilo’s. Ook wel blij dat we weer veilig thuis zijn. Dochter drama Queen had namelijk een paar keer hard huilend laten weten dat vliegtuigen ook kunnen neerstorten en op de ochtend van vertrek had ze een gedicht over “het afscheid” open laten staan op de laptop, waar mijn keel toch wel van dicht ging zitten. Ook het rijden met gips is gelukkig goed gegaan. Iemand appte nog dat je van de verzekering niet mag rijden met een gips arm. Daar was ik minder blij mee, want als ik iets doe wat niet door de beugel kan, dan loopt er wel vaker een hondje over mijn pad…

Morgen weer terug naar de realiteit: bakjes, tasjes, files, hot buttons, reorganisatie en collega’s. Aan de wekker hoeven wij in ieder geval niet te wennen, want uitslapen was er op de familiekamer niet echt bij.