9. feb, 2017

Zomaar Agile

Morgen is het 10 februari en ik ga niet op de knop drukken. Positief uitgelegd betekent het dat ik het werk nog te leuk vind. Negatief uitgelegd betekent het dat ik geen alternatief heb en toch wel een beetje ouderwets hecht aan “zekerheid”. Beide uitleggen zijn een beetje waar. Mocht ik per 1 augustus geen werk meer hebben, dan ga ik wel iets doen met schrijven. Geen boek denk ik, maar korte stukjes, soort sketches of scenario’s met een karikaturistisch tintje. Iets dat lijkt op de serie Gooise vrouwen, die ik overigens nog nooit gezien heb. Korte stukjes schrijven over het leven, over de mensen, waarbij ik er vrolijk op los kan filosoferen en kan putten uit eigen rugzak. Wat Linda kan moet ik toch ook kunnen :-). Dat kan dan ook wel in blogvorm bedenk ik me nu. Een verhaallijn inbouwen in mijn blogs, een blogsoapserie beginnen. Op die manier heb ik dan ook een doel met mijn blogs.

De vraag naar het doel van mijn blog bereikt me nu wel vaker. Er is alleen geen doel, enkel een persoonlijk doel om dingen van me af te schrijven. De afgelopen blogs zijn ontstaan door achter de pc te gaan zitten als er niets op het avondprogramma stond. (en dat was blijkbaar in het begin vaker het geval, dan de afgelopen week). Ik begon en op een gegeven moment was het A4tje weer vol. Het beginnen vind ik het moeilijkst. Mijn coach zou zeggen dat het een kenmerk is van mijn blauw-gele profiel. De “blauw-gelen” hebben behoefte aan een kader en het volle vertrouwen nodig dat ze het kunnen. Dat ontken ik zeker niet. Voordat ik achter die pc ga zitten moet er wel een trigger zijn geweest. Nou, vandaag geen tekort aan trigger en geen avondprogramma. Een reuze trigger, dusdanig dat beginnen juist weer moeilijk was.

We waren net weer bijgepraat over de reorganisatie toen een collega naar mij toe kwam en vertelde dat hij een mail had ontvangen met de volgende inhoud: “Roelefien weet vrijwel niets van Agile. Dit is een probleem omdat ze een belangrijke rol speelt.” (Nu ik hem rustig bekijk had ik moeten omdenken en me moeten beperken tot de “belangrijke rol” in deel 2 van de zin). In mijn eigen mailbox vond ik later nog uitleg over Agile en een aanbeveling om me hierin te verdiepen en deel te nemen aan de Agile experience. Voor de context is nog wel belangrijk te noemen dat ik de tips en topsmail ontving als reactie op een voorzichtig verzoek van mij om een vergadering vanaf thuis bij te mogen bijwonen. De relatie tussen die twee is mij nog steeds niet duidelijk.

Ik had al een heel betoog geschreven ter mijner verdediging en ter zijner veroordeling. Ik heb het weer weggehaald, het lucht niet op en is niet relevant. Ik ben niet op zoek naar reacties die hem veroordelen en mij op een voetstuk plaatsen. Daar word ik alleen ongemakkelijker van. Feit is dat het mij raakt, ik voelde mij in mijn integriteit aangetast, was enorm boos, deed aan iedereen geanimeerd mijn verhaal en had de hele dag een verhitte kop. De zogenaamde hot button is vandaag zonder twijfel ingedrukt!  

En hoe liep het af? De eerste twee karikaturen zijn geboren, ik heb tot 1.000.000 geteld, zijn excuses gezien, thuis iets geregeld, de vergadering geaccepteerd en mezelf toegesproken: want wanneer ik hem gebeld en gesproken had, had ik hem kunnen uitleggen dat ik snap dat mijn werktijden niet altijd handig zijn en ik op verzoek altijd het thuisfront om hulp kan vragen. Ik had hem verteld dat ik al geruime tijd in één zelfs twee Agile teams werk op een afdeling die als één van de eersten is gaan scrummen. Hij had op zijn beurt dan weer begrepen dat hij de plank volledig had misgeslagen in zijn mail, snel zijn excuses aangeboden en zo had ik mezelf een hoop commotie bespaard.