31. jan, 2017

Zomaar wat lego

De APK keuring die ik aankondigde laat nog even op zich wachten en dus kan ik nog geen vervolg schrijven op de vorige blog. Ik heb gisteren wel gemerkt dat het uitzoeken van problemen één van de onderdelen van mijn werk is waar ik echt energie van krijg. Daar kan het bloggen vooralsnog niet tegenop. Als het resultaat anders is dan verwacht in software-land, dan heeft dat altijd een reden, het is nooit zomaar. Altijd oorzaak gevolg. Een causaal verband. En dat is voor de rest op weinig zaken van toepassing.

Voor de rest moet de inspiratie na het weekend altijd van ver komen. De mannen op 538 gedragen zich de laatste tijd en het momentum van de eerste week slijt. De feedback die ik krijg is wel heel leuk en ik doe mijn best om hem in ontvangst te nemen zonder cynisch te bedenken wie er nou op deze blog zitten te wachten. Het is bijna Bloghalbzeit, dit wordt blog nummer 15 en de site is 877 keer bekeken! Hoe leuk is dat.

Gedurende de dag kwamen een paar onderwerpen langs. Zal ik het deze keer hebben over het feit dat ik tegenwoordig alle dagen werk (en dus helemaal geen tijd meer voor mijzelf heb) omdat mijn 11-jarige zoon te oud is voor ons opvangstelsel (en te jong om op tijd naar bed te gaan)? Of over het onderzoek dat aantoont dat het verschil in de uren die jonge mannen en vrouwen per week werken nergens zo groot is als in Nederland? Of over Trump en wat hij allemaal doet? Gisteren heb ik een dagje thuis gewerkt en na 1 dagje NPO 1 op de achtergrond met volop Trumpnieuws ben ik oprecht murw en ook wel een beetje in de war. Moet je hier als individu nou wat mee? En wat dan? Er gaat weer zoveel rond op social media en elke keer als ik iets niet deel voel ik me weer zo’n oppervlakkige burger, die het medium enkel gebruikt om wat bijzondere en grappige dingen (en nu even mijn blog) te delen. Vroeger deden meer dat heb ik het gevoel. Tegenwoordig moet ik op zoek naar de gezellige berichten en gaan ze ten onder aan de hoeveelheid deel-en-win-berichten, wat-je-dan-ziet-filmpjes, foto’s-met-vreselijke-misstanden en laat-je-horen-protesten. Eén keer heb ik meegedaan en dat was na de aanslagen in Parijs.

Elke keer niet meedoen, voelt als wegkijken en dat is een naar gevoel in deze tijd. Ik ben wel echt één van de braafste wereldburgers denk ik, maar verder doe ik op dat niveau niet zoveel voor de wereldvrede. Ik probeer vriendelijk en behulpzaam te zijn. Dat valt veel mensen ook al zwaar merk ik. Voornamelijk in het verkeer…. Zijn de acties effectief? De enige die er echt baat bij hebben zijn volgens mij de mensen die ons analyseren en de Facebookers op basis van likes, berichten en surfgedrag categoriseren om het gebruik van social media naar een andere dimensie te brengen.

Ik word ook een beetje gek van de negativiteit  van het nieuw. Je hoort bijna nooit een positief geluid over iemand. Iedereen gooit met modder. Dat doet me denken aan die keer dat ik een interview heb gegeven aan het Haarlems Dagblad. De kop van het artikel is nog steeds te vinden op Internet. “Roelefien Heeres uit de Haarlemse Bomenbuurt wil een meeuwennest van haar dak laten halen. Dat kan niet omdat de gemeente nog geen toestemming heeft.” De reacties vind ik helaas (of misschien ook wel gelukkig) niet meer. Ik had ze graag geciteerd want ze waren heftig. Het was mijn eerste kennismaking met echte scheldkanonnades en ik was toen best onder de indruk.

Vandaag breng ik mijn dochter naar bed. Haar hele kamer ligt vol met lego. We ruimen samen op sorteren de stukjes op kleur. Heel zen en zo ervaar ik wereldvrede, maar dan op hele kleine schaal…