28. jan, 2017

Zomaar een broodje

Gisteren niet meer aan schrijven toe gekomen. De tijd die ik normaal daarvoor gebruik benutten we nu door samen met heel Nederland door de gangen van een middelbare school te lopen. Gelukkig hebben we nog een jaar. Het bloggen kost best veel tijd. Tot nu toe gaat het vooral ‘ten koste’ van het doelloos surfen langs webwinkels, waarbij er vaak wat gekocht en bijna even vaak weer teruggestuurd wordt. Ik moet wel concluderen dat de blogs alle kanten opgaan. Meestal begin ik met iets wat mij die dag opgevallen is en dan komt er vanzelf een bijbehorend verhaal terwijl de opzet was dat ik zou beginnen met de ontwikkeling van een plan B.  Ik wil wel graag even delen wat ik vandaag voor opvallends gezien heb. Ik stond in een lange rij bij de bakker toen het gebeurde. Een vrouw pakte een broodje uit een bak, maar toen ze het broodje in het zakje wilde doen, liet ze het broodje per ongeluk op de grond vallen. Kan gebeuren natuurlijk. Vervolgens raapte ze het broodje van de grond en legde het weer in de bak. Daarna pakte ze zonder enige aarzeling en zonder ook maar een klein rood vlekje te krijgen een nieuw broodje voor in haar zakje. Probleem opgelost en de medemens die het gevallen broodje koopt en eet weet toch niet dat het op de grond heeft gelegen…

Terug naar Plan B. Het bloggen levert behalve complimenten vrij weinig Plan B op. Vrijdag weer eens op intranet gekeken naar mobiliteit verhogende cursussen en me ingeschreven voor een ‘Loopbaan APK’ test. Maandag hoor ik daar meer over. Ik neem aan dat ik dan een vragenlijst moet invullen en ik op basis van mijn antwoorden een bepaald verslag krijg. Ik temper mijn verwachting bij voorbaat al een beetje, want ze waren altijd veel te hoog gespannen bij coach of loopbaanadvies trajecten. Elke keer startte ik vol enthousiasme en dacht ik er aanvankelijk ook heel veel aan te hebben. Maar het resultaat is nooit concreet. Banen komen niet op presenteerblaadjes. Daar moet je zelf iets aan doen. Bij mij ontbreekt de durf en de bravoure om gewoon te doen. Mijn coach zei altijd tegen mij: ”Jij wil met een briefje kunnen aantonen, dat je de dingen kan die je kan.” Is dat dan zo gek? In sollicitatiebrieven is dat toch ook de enige manier?

Ik heb natuurlijk wel ooit een mogelijk Plan B bedacht. Omdat ik vaak hoor dat ik goed kan uitleggen, zou ik een opleiding kunnen doen om als lerares Duits (en Wiskunde) aan de slag te gaan. Nou denk en droom ik al jaren niet meer in het Duits, maar ooit was het bijna mijn moedertaal. Ik mis het spreken ook en vind het een mooie taal. Je kan veel meer nuances toepassen in je woordkeuze dan in het Nederlands. De condoleance brieven die we uit Duitsland kregen na het overlijden van mijn vader leken wel poëzie. Maar lerares, ik moet er niet aan denken en ik zou het ook niet kunnen. Vanwege de leerlingen van tegenwoordig maar zeker ook vanwege hun ouders … :-)

En wat is er mis met mijn huidige situatie? Helemaal niets, ik doe het alleen al zo lang en ik moet ook nog minimaal net zo lang. “Groei” is eigenlijk niet meer mogelijk en wat inmiddels wel tot mij doorgedrongen is, is dat niemand voor mij in actie komt. Wat dat betreft is wat ik heb gezien bij de bakker wel kenmerkend voor de huidige tijd. Mensen zorgen goed voor zichzelf.  Zo is het cirkeltje toch weer rond. Ik zelf blijf maar rondjes draaien tot ik er duizelig van word.