23. jan, 2017

Zomaar een demonstratie

Vandaag heb ik de hele dag de tijd voor mijn blog. Ik heb een dagje vrij genomen. Beetje familiegedoe afgelopen weekend en nu het wasgoed is gevouwen en de werkmailtjes zijn beantwoord merk ik dat de blogloze weekenden niet goed zijn voor de “flow”. Waarom deed ik het ook alweer. Maar dit wordt blog nummer 10. En conform afspraak volgen er nog 20…

De vorige mail sloot af met de inauguratie van Trump en het afgelopen weekend gingen er een hoop vrouwen de straat op! Op facebook zag ik demonstraties van over de hele wereld langskomen! De rap van Ashley Judd (?) is mij het meeste bij gebleven. “Ik ben blijkbaar veel te lang niet in de bios geweest”, “I am a nasty woman” en “embarrassing blood stains” zijn de woorden die me na 1 keer luisteren het meeste bijgebleven zijn. Is dat wat met nu nodig hebben? Waarom moet het toch altijd zo extreem? Volgens mij raakt geen enkele Trump aanhanger ervan onder de indruk. Op die manier bevestig je alleen hun vooroordelen en draag je bij aan verdere polarisatie. Maar hoe moet je dan wel in opstand komen, wanneer je het ergens niet meer eens bent. Wat heb je nou aan een gematigde houding, zoals ik die altijd heb? Als je altijd maar iedereen begrijpt dan verandert er ook niets.

In maart hebben wij hier hetzelfde probleem, verwacht ik zo. Ik ben natuurlijk niet de eerste die daarover nadenkt. Los van politieke voorkeur intrigeert mij vooral hoe deze “persoonlijkheden” kunnen ontstaan en het zover kunnen schoppen. Wat denken ze als ze in de spiegel kijken? Het staat zo ver van mij af. En waarom lukt het “ons” niet om ze te “ontmaskeren”. Hoe kan het dat ze wegkomen met onwaarheden? Hoezo vindt niemand het raar dat Wilders nooit op tv is? En dan dat rare kapsel? Vertegenwoordigen ze enkel een tegenstem tegen de gevestigde orde? Zouden tv programma’s niet een grotere rol kunnen en moeten spelen in het “ontmaskeren”? Laatst zag ik Diederik Samson bij ‘Vijf jaar later’. Hij had een ‘goed’ verhaal, maar geloof dat hij nog steeds niet inzag waarom het bij het publiek niet als een goed verhaal aankwam of aankomt. Bij Pauw zag ik een tijd terug een experiment met Pechthold en het “gewone” volk dat in mijn ogen redelijk mislukte. Bij DWDD zie je ook altijd weer dezelfde gezichten met dezelfde stemmen. En bij Linda wordt er alleen gegierd, gelachen en gebruld. In mijn beleving ziet de gevestigde orde de noodzaak voor verandering niet, ze hebben geen idee… en niemand vertelt ze ook hoe het zit, zo lijkt het.

Ik ben politiek helemaal niet geëngageerd, niet belezen of intellectueel onderlegd, geen idealist, doe aan afvalscheiding maar ben niet bijzonder actief voor de maatschappij. Maar ik leef in een samenleving, ik werk, ik heb kinderen die naar school gaan, heb met de zorg te maken en kijk om me heen. En met mij doet dat nog een hele groep heb ik het idee. Het lijkt wel alsof wij meer dingen zien en aanvoelen. Zouden ze geen behoefte hebben aan het volksvertaler? Dat lijkt mij nou een leuke baan!