20. jan, 2017

Zomaar een versje

Vandaag kan ik geen commentaar hebben op de heren van 538. Jeroen v/d Boom was op bezoek en de eerste vraag die ze stelden was hoe Silvie in het echt is, of ze humor heeft en of ze de ramen lapt of zo. Laten we zeggen dat ze niet echt mijn type is dus onthoud ik me vandaag van commentaar. Bovendien brengt mij dat makkelijke gefit ook nergens. Als ik stappen wil maken moet ik nadenken over wat ik nou echt wil (en wat niet), wat ik kan (en wat niet), wat ik leuk vind (en wat niet) en waar ik goed in ben (en niet).

Gedurende het loopbaanadviestraject dat ik een paar jaar geleden heb gedaan, begonnen we met ‘wat ik nou leuk vind’. Ik omschreef toen een soort baan bij de televisie, waarbij regisseren en nieuwe tv formats verzinnen hand-in-hand gingen. Achter de schermen verantwoordelijk zijn voor het casten van kandidaten, het zoeken van de juiste attributen, het stroomlijnen van alles wat moet gebeuren en daarbij creatieve oplossingen verzinnen voor de hobbels die je tegenkomt. (tijdens mijn studie heb ik een kindermusical “geregisseerd” en ik vond dat toen echt heel leuk) Het allerleukste zou dan nog zijn wanneer ik zelf het format van het tv programma had bedacht. Maar creatieve processen kan je niet afdwingen dus redeneerde ik dat ik vanuit een soort ondersteunende rol langzaam de regie zou nemen. Soort “als je maar goed je best doet, dan kan je niets gebeuren” scenario. En laat dat nou zijn wat Roelefien als jong kind beleed (onvoltooid verleden tijd van belijden, ik heb het opgezocht). Aan deze lijfspreuk word ik door de familie nog vaak herinnerd. Ook het spreekwoord “wie het breed heeft, die het breed geeft’ komt van mijn hand. Samen met het versje in de foto geeft het denk ik wel een beeld van mijn achtergrond en opvoeding.

Terug naar het loopbaanadviestraject. Mijn coach en ik concludeerden toen samen, dat dit soort werkzaamheden (gedienstig zijn om ervoor te zorgen dat alles op rolletjes loopt) ook terugkwamen in mijn toenmalige/huidige functie en zo rondden wij het traject af.En ik had nog steeds een beetje de overtuiging dat wanneer ik goed werk zou leveren het vervolgtraject vanzelf zou komen.

Maar of wat ik beleed nog wel toepasbaar is in de huidige tijd? Niet meer vrees ik. De moderne varianten van mijn lijfspreuk zouden zijn: Als je maar goed netwerkt, dan kan je niets gebeuren. Of: Als je maar goed zichtbaar bent, dan kan je niets gebeuren. Of misschien wel: Als je maar hard meeschreeuwt, dan kan je niets gebeuren. Helaas zijn het precies de dingen die vookomen in mijn “wat-ik-niet-kan/wil”-lijstje van.

Nou kan ik (gefrustreerd) vasthouden aan mijn principes, maar als ik 'verder' wil, dan zal ik toch buiten mijn comfort zone (op) moeten treden. Ik merk dat ik het gedienstige ontgroei en niet alles meer prima vind. Wat 'verder' is weet ik nog niet en ik ga ook niet schreeuwn, maar het is toch een belangrijk inzichtg aan het einde van deze week.

En nu ga ik snel kijken naar wat Trump heeft gezegd, want ik zie wat verontrustende berichten op Facebook verschijnen. Vraag me af of hij vroeger ook poëzie album heeft gehad en wat zijn moeder heeft geschreven.