13. jan, 2017

Zomaar een nieuwsfeit

Vandaag werd ik op mijn wenken bediend. Geen vroege dienst, maar een thuiswerkdag. Ik maak een (lekker) kopje koffie en zet 538 op. Ik val midden in het nieuws. Het gaat over de militairen die niets zien in een voorkeursbeleid bij Defensie. En daar gaan we weer: “Je moet toch aannemen wie het beste is”, “in Nederland zijn we volledig doorgeschoten”… . Het wordt mij al snel duidelijk dat mijn blog vandaag niet verder in zal gaan op mijn droombaan. Het feit dat hun verweer net zo groot is als mijn fanatisme voor dit onderwerp zet mijn hoofd dusdanig in gang, dat ik er gelijk over wil schrijven. Het is alleen lastig om de stortvloed aan gedachten in mijn hoofd te structureren (in mijn werk trouwens wel één van mijn sterke punten).

Als nou blijkt dat diversiteit leidt tot betere bedrijfsresultaten en als nou blijkt dat mind bugs ervoor zorgen dat je eerder een soortgenoot aanneemt dan iemand die je team complementeert en als ook nog blijkt dat vrouwen zich nou eenmaal bescheidener opstellen en niet altijd solliciteren, wat is er dan mis met een diversiteitstraject? ‘Voorkeusbeleid’ is een ongelukkig gekozen benaming, want het heeft met voorkeur helemaal niets te maken. Je zorgt er juist voor dat de juiste persoon op de juiste plek terecht komt! Maar blijkbaar is er geen draagvlak voor interventie op dat vlak, terwijl iedereen er beter van wordt!

In mijn hoofd ontstaan heel veel paragrafen. Één over eigen ervaringen, over mijn female leadership cursus bij Esther Mollema, over stereotypes, over mannen van Venus en vrouwen van Mars, over mijn (eenzame) verbazing toen mijn baas jaren geleden bij het cabaret als dame van lichte zeden opkwam, over medische situaties van kinderen, over een hoog percentage mannen die hun vrouw voor jongere versies inwisselen, over wat ik in mijn omgeving zie, over wat andere moeders vinden, over luizen pluizen, over mijn bewondering voor vrouwen met lef, over het belang van de inner circle, over de vaderparticipatie bij handvaardigheid, over het vrouw-zijn in een mannenwereld, over soft skills, over emotionele betrokkenheid, over financiële onafhankelijkheid, over optredens op school op de dinsdag om 10:30, over kinderopvang, over moederschap, over als de kinderen ouder worden, over mijn hekel aan het huishouden, over de vrouwen aan de top die allemaal geen of één kind lijken te hebben en over überhaupt.

Ik zet het maar niet op papier. Niets is zwart-wit, vrouwen zijn anders dan mannen, zelfs vrouwen zijn anders dan vrouwen, mannen zijn anders dan mannen, scholen hebben hulp nodig, niet iedereen heeft behoefte aan financiële onafhankelijkheid, moeder zijn is een fulltime baan, kinderen vinden een moeder thuis toch het allerfijnst, (foute) grappen zijn gewoon leuk, mijn kinderen zijn mijn prio 1, mijn man wisselt mij natuurlijk niet in, geld maakt niet gelukkig, veel vrouwen willen helemaal geen "topfunctie" en ik misschien wel, maar ik heb in mijn cursus ook geleerd dat de kwalitiet van je werk daar weinig invloed op heeft en netwerken is dan weer niet mijn sterkste kant. Kortom er was geen touw aan mijn redenatie vast te knopen. En zo ben ik dus vrij makkelijk omver te blazen en weet ik ook niet meer waarom we een voorkeursbeleid nodig hebben.

Één van mijn collega’s wordt volgens mij helemaal gek van mijn weifelende gedrag: “Gewoon bepalen wat je wilt en dan verkondingen dat je het kan.” Hoe relaxt zou dat zijn! Ik hoop maar dat mijn dochter dat later beter kan.