10. jan, 2017

Zomaar een start

Ik doe het wel, ik doe het niet, ik doe het wel, ik doet het niet. Mijn hoofd gunt mij geen rust. Ik werk op de IT afdeling van een bank en ook deze bank gaat nu reorganiseren. Maar deze reorganisatie kent bovendien een opstapregeling. Deze zou mij kunnen voorzien van een tasje met geld wanneer ik vrijwillig opstap. Ik krijg dus de mogelijkheid wat tijd te overbruggen en een nieuwe weg in te slaan. De tijd is alleen niet dusdanig lang dat het me genoeg rust geeft. Daarnaast weet ik inmiddels dat de arbeidsmarkt toch (nog) lastig is en dat ik niet zomaar weer aan de slag ben. En voor iemand die zo graag onafhankelijk is... En toch, ik ben al een tijd(je) zoekende, weet al lang niet meer wat ik wil en ga niet altijd meer met plezier naar mijn werk. De bekende midlife crisis denk ik.

Misschien ben ik gewoon uitgeleerd en inspireert de omgeving mij niet meer. In mijn leven veranderde er om de zoveel jaren vanzelf altijd wel wat. Andere landen, andere scholen, andere stad, andere huizen, andere gezinsleden en nu is alles om mij heen al een tijdje stabiel en aangenaam burgerlijk. Geen zicht op extern geïnitieerde veranderingen, het zal vanuit mijzelf moeten komen dit keer, maar dat is heel eng. Gewoon doen dus???

Impliciet aan een midlife is wel de aanwezigheid van het huis(je) met het boompje en de 2 'beestjes' met bijbehorende verantwoordelijkheden. Mijn werkgever zorgt er wel voor dat partner-, moeder- en werknemerschap nog net te combineren zijn. (Ik vind het tegenwoordig niet meer zo gek, dat we zo weinig vrouwen terugzien in de top, maar daar kom ik vast later nog op terug.)

De opstapregeling maakt mij ook wel een beetje opstandig. Gun ik het ze om uit mijzelf te vertrekken? Of wil ik ze horen zeggen dat mijn kennis, kunde, kritische noot, analytische blik en persoonlijkheid niet meer voldoen aan de nieuwe kwaliteitsnormen? Hoe dan ook, hoewel ik oprecht (tikkeltje naïef misschien) niet geloof dat ik moet vertrekken, moet er wel degelijk een plan B komen.

Met deze overdenkingen in mijn achterhoofd ging ik na een onrustige nacht weer op weg. Vroege dienst, wat inhoudt dat ik de boel thuis de boel mag laten, de files mag vermeiden en op het werk vaak het licht aan mag doen. In de ochtend luister ik dan naar Radio 538, een vrolijk begin van de dag. Vanochtend ging het over de “pedante” uitstraling van Jinek en over een vrouwelijke presentatrice van het sportjournaal, die bij voorbaad kansloos was, omdat vrouwen nou eenmaal uitstralen geen verstand te hebben van sport. Tot slot ging het over Dione. Dione mocht wel presenteren, maar kon waarschijnlijk geen rondje schaatsen. Ik lach meestal hard mee. Ik werk tenslotte in een mannenwereld en ken het hele pallet aan mannen en vrouwengrapjes. Vandaag irriteerde het me, terwijl ik zelf ook liever naar Jeroen kijk dan naar Jinek.

Tot 10 februari kan ik nog kiezen voor de opstapregeling, de balans is nog negatief, maar een plan B moet vanaf vandaag wel gaan ontstaan.